پنجمین نکته در تبیین این فراز نورانی عبارت بود از «بهترین برنامهریزی برای پر کردن ایام فراغت». گفتیم برای تبیین این نکته، توجه به این مقدمهها لازم است:
1- تمایل به احساس شادی در اوقات فراغت، یک مسئله طبیعی است؛
2- یکی از عوامل شادی عبارت است از انس گرفتن و مصاحبت با افرادی که مورد علاقه انسان هستند؛
3- خداوند به دلیل این که کمال مطلق و جمال مطلق است، بهترین همنشین برای کسی است که با او آشنا باشد؛
4- اهل معرفت، بهترین لذتها را از انس با خدا میبرند.
نتیجهای که از این چهار مقدمه میگیریم این است که بهترین برنامهریزی برای پر کردن ایام فراغت، اشتغال به عبادت و انس با خداست، اما این برنامه، در تراز اهل معرفت است، از این رو؛ باید دید بهترین برنامهریزی برای پر کردن ایام فراغت افراد عادی که دارای چنین معرفتی نیستند، چیست؟
اگر مراکز فرهنگی و برنامهریزان خصوصا کسانی که با جوانها ارتباط دارند، مثل ائمه جماعت، بتوانند برای ایام فراغت، برنامههای جذاب و شادیآوری طراحی کنند، علاقه جوانها برای گذراندن ایام فراغت خود در مساجد بیشتر میشود.
امروزه یکی از مشکلاتی که همه خانوادهها به آن مبتلا هستند، استفاده غیر متعارف از گوشیهای موبایل است. بسیاری از جوانان نه تنها اوقاف فراغت خود، بلکه وقت درس خود را در این راه صرف میکنند.
یکی از پیامهای این فراز برای ما این است که بهترین عبادت برای مدیران و برنامهریزان تهیه برنامههای آموزنده برای گذراندن ایام فراغت است تا همه افراد به ویژه جوانان در عین لذت بردن از اوقات فراغت خود، بهترین استفاده را از آن ببرند. اگر برنامههای مراکز فرهنگی مثل همین آستانه مقدسه عبدالعظیم حسنی(علیه السّلام) جاذبهدار شود، نسل جوان ضمن آشنایی با خدا و احکام اسلام، از ایام فراغت خود بهترین بهره را میبرد، در نتیجه حضور جوانان در این مراکز نیز کمرنگ نمیشود.
از جمله کارهایی که میتوان در این باره انجام داد، استفاده از همان روشهایی است که دشمنان علیه ما انجام میدهند. مرحوم سید عبدالحسین شرف الدین عبارتی دارد که زیاد به آن استناد میشود، وی میگوید:
لا یَنْتَشِرُ الْهُدی الاَّ مِنْ حَیثُ اِنْتَشَرَ الضَّلال.[2]
هدایت گسترش پیدا نمیکند، مگر از همان جا که گمراهی گسترش یافته است.