اهتمام به سلامتي روان

عن أميرالمؤمنين عليه­‌السلام: عَجِبْتُ‏ لِأَقْوَامٍ‏ يَحْتَمُونَ الطَّعَامَ مَخَافَةَ الْأَذَى كَيْفَ لَا يَحْتَمُونَ الذُّنُوبَ مَخَافَةَ النَّار. [1]
در شگفتم از کساني که از ترس اذيت شدن ، از غذا پرهيز مي­کنند چگونه از ترس آتش جهنم ، از گناه پرهيز نمي­کنند.
اين روايت در واقع به اين نکته قابل توجه اشاره مي­کند: وجوب اجتناب از گناه در حقيقت يک دستور عقلي است و اين روايت توضيح همين مطلب است. انسان از غذاي مُضرّ اجتناب مي­کند در صورتي­که غذاي مضر جسم انسان را تهديد مي کند ولي گناه جان انسان را تهديد مي کند. همان مقداري که جان اهميتش بيشتر از جسم است به همان ميزان حکم عقل در اجتناب از گناه قوي­تر است. غذاي مضر حيات دنيوي را به­خطر مي­اندازد اما گناه زندگي اخروي انسان را. بنابراين جاي تعجب دارد ؛ اگر کسي اعتقاد به مبدأ و معاد نداشته باشد و قائل به «ما يُهْلِكُنا إِلاَّ الدَّهْرُ»[2] است که هيچ ؛ ولي اگر کسي معتقد به مبدأ و معاد باشد و گناه بکند عجيب است ، که چطور از گناه اجتناب نمي­کند ولي از غذاي مُضرّ اجتناب مي­کند.
نکته ديگري که قابل توجه است اين است: گناه افراد مختلف ، متفاوت است. في­المثل شيطان هيچ­وقت از طلبه­ها نمي­خواهد مشروب بخوريد يا قمار کنيد ، گناهاني که مربوط به ماست گناهان خاص خودمان است. هر طايفه­اي را شيطان به تناسب شرايط کاري خودش فريب مي­دهد. گناهان اهل علم مهمترين منشأش حبّ جاه و حبّ شهرت و حبّ مقام است که فرمود: «آخرُ ما يخرجُ مِن قُـلوبِ الصّدّيقين حبّ الجاه». خدا همه ما را از انواع گناهان مصون و محفوظ بدارد.