پیروزی حزب الله لبنان با عنایت حضرت فاطمه علیها السلام

دو ماه پس از پیروزی بزرگ حزب الله لبنان در جنگ 33 روزه بر صهیونیست‌ها، در تاریخ 23/7/1385 (21 رمضان 1428) آقای سید حسن نصرالله رهبر حزب الله در ضیافت افطاری در تهران حضور یافت. این‌جانب که در جلسه حضور داشتم از ایشان عامل پایان یافتن جنگ 33 روزه را پرسیدم؟
ایشان پاسخ داد: جنگ را حضرت فاطمه علیها السلام پایان داد.
این پاسخ برای ما شگفت‌انگیز بود. البته من پیش از این به صورت اجمال عنایت حضرت فاطمه علیها السلام را در این باره شنیده بودم.
باری، ایشان در تبیین چگونگی آتش بس در جنگ، فرمود:
اسرائیل در جنگ زمینی پیشرفتی نداشت، هزار نفر در برار چهل هزار نفر مقاومت می‌‌کردند، اما در روزهای پایانی جنگ، با هلی‌‌برد (1) شبانه، پشت نیروهای ما نیرو پیاده می‌کرد، و این اقدام برای ما بسیار خطرناک بود؛ چون در آن زمان برای ما زدن هلیکوپترهای آن‌ها در شب امکان‌پذیر نبود.
سپس ماجرای عنایت حضرت فاطمه علیها السلام را به نقل از فرماندۀ عملیات جنوب چنین نقل کرد:
فرمانده جنوب آقای حاجی ابوالفضل گفت: پس از نماز مغرب و عشا برای رفع خستگی قدری استراحت کردم، در عالم رؤیا به محضر حضرت زینب مشرف شدم و از ایشان خواستم که برای حمایت از نیروهای حزب الله کاری انجام دهد.
ایشان فرمود: «از من کاری ساخته نیست» و اشاره کرد به مادرش حضرت فاطمه علیها السلام که مشکل را با ایشان مطرح کن.
با خود گفتم: حضرت زینب ماجرای کربلا را دیده و لذا مشکلات ما برای او اهمیت زیادی ندارد... .
خدمت حضرت فاطمه علیها السلام رفتم، و به ایشان شکایت کردم. ایشان فرمود: «خدا با شماست، ما هم برای شما دعا می‌کنیم».
مجدداً اصرار کردم، فرمود: «ببینم...».
بار سوم، ضمن اصرار پیشنهاد کردم که لااقل یکی از هلیکوپترهای دشمن را که با آن‌ها نیرو هلی‌برد می‌کند، ساقط کنید!
ایشان در پاسخ این پیشنهاد فرمود: «بسیار خوب!»
در این حال، حضرتش دستمالی را از زیر چادر بیرون آورد و به طرف بالا پرتاب کرد و فرمود: «خواستۀ شما انجام شد».
از خواب بیدار شدم، به اتاق دیگری که جمعی از فرماندهان حضور داشتند آمدم و ماجرا را توضیح دادم. همان موقع تلفن زنگ زد، یکی از حاضران تلفن را برداشت، چند کلمه‌ای صحبت کرد که حالش دگرگون شد و به سجده افتاد، سپس گفت: هلیکوپتر دشمن ساقط شد!
بعد معلوم شد که در همان لحظه‌ای که حضرت فاطمه علیها السلام دستمال را به آسمان پرتاب کرده، یکی از هلیکوپترهای دشمن به وسیله یکی از نیروهای حزب الله به گونه‌ای معجزه‌آسا هدف قرار گرفته است.
شخصی که هلیکوپتر را سرنگون کرده بود، در توضیح این اقدام می‌گوید: در اتاق بودم و به دلم القا شد که موشکی بردارم و بیرون بروم. بیرون رفتم، احساس کردم که
موشک علامت می‌دهد، ولی در آسمان چیزی پیدا نیست، شلیک کردم، ناگاه دیدم چیزی در آسمان آتش گرفت، و با سرنشین‌ها سقوط کرد! (2)
این‌جانب مایل بودم که این کرامت بزرگ را از زبان آقای حاج ابوالفضل فرمانده عملیات جنوب بشنوم، تا این‌که در تاریخ 4/1/1388 (26 ربیع الأول 1430) در بازگشت از بازدیدی که از مناطق عملیاتی جنگ 33 روزه لبنان داشتم، موفق شدم در شهر «صور» با ایشان دیدار کوتاهی داشته باشم. وی از طریق مطالعه کتاب میزان الحکمة با نام من آشنا بود. ضمن گفتگو او را شخصی آگاه و دوست داشتنی یافتم. به ایشان عرض کردم از موقعی که جریان رؤیای شما را در ارتباط با چگونگی پایان یافتن جنگ تحمیلی 33 روزه از آقای سید حسن نصرالله شنیدم، مترصد بودم شما را زیارت کنم و این ماجرا را از زبان شما بشنوم. ایشان به تفصیل ماجرا را به زبان عربی تعریف کرد که ترجمه آن چنین است:
شب جمعه بود (پنجشنبه شب 19/5/1385 _ 15 رجب 1427، سه روز مانده به پایان جنگ) از اتاقم به اتاق دیگری رفتم تا نماز مغرب و عشا را بخوانم. برادرانم (فرماندهان جبهه) روزه مستحبی گرفته بودند و در اتاق دیگر بودند. من روزه نبودم با خود گفتم چند دقیقه استراحت کنم تا در افطار از آن‌ها عقب نمانم. در همان مصلا دراز کشیدم. نفهمیدم خوابم برد یا بیدار بودم، چون فرصتی برای خوابیدن نبود. در همین حال بین خواب و بیداری متوسل به خانم زهرا علیها السلام شدم و درخواست شفاعت کردم.
دیدم حضرت زهرا علیها السلام در قسمت راست اتاق، در حدود دو متر فاصله از من ایستاده و خانم زینب علیها السلام هم در سمت راست ایشان ایستاده است. با خود گفتم: دیدن خانم زینب علیها السلام غم‌ها را برطرف می‌کند.
به حضرت زهرا علیها السلام سلام کردم و عرض کردم: ما شیعیان در سختی جانفرسایی هستیم، و همۀ مشکل ما با دیگران هم به خاطر شما و دوستی شماست.
فرمود: «می‌دانم، رهایتان نمی‌کنم و همواره برایتان دعا می‌کنم».
عرض کردم: ما همین الآن طاقتمان سر آمده.
فرمود: «نترس».
حضرت زینب علیها السلام بسیار مهربان و دلسوز بود، اما چهره‌اش گرفته و غمگین بود. احساس کردم صدها سال از عمرش گذشته، با خودم گفتم: این خانم غم‌های ماتم حسین علیه السلام را در کربلا تحمل کرده، و به مصیبت‌ها عادت کرده، شایسته است که من از ایشان بیشتر بخواهم. همین‌طور دودل بودم که از ایشان خواستم بیشتر مساعدت و عنایت بفرماید.
[ایشان اشاره کردند به حضرت فاطمه علیها السلام. خدمت ایشان رفتم و مشکلات جنگ را توضیح دادم.] (3)
ایشان که ملاحظه کرد که من در وضعیت ناگواری هستم، از زیر یقۀ چادرش دستمال نازک زرد رنگی را بیرون آورد و فرمود: «تمام شد. تو آرام باش من در مورد پرواز [هلیکوپترها] اقدام می‌کنم.»
در این حال ایشان متوجه آسمان شد و فرمود: «بسم الله الرحمن الرحیم» و با دستش کاری انجام داد [دستمال را به آسمان پرتاب کرد] و مجدداً باز گرداند و به من فرمود: «شما ان شاء الله در امان هستید».
پس از چند لحظه، دیگر ایشان را در اتاق ندیدم و شروع کردم به گریه کردن و از خدای پاک و والا سپاسگزاری کردم. سپس وارد اتاق دیگر شدم که چهار نفر از مسئولان آنجا بودند.
حاج مالک، سید علاء بن سید ابراهیم و ابو محمد نشسته بودند و می‌خواستند غذا بخورند. آنچه دیده بودم را برای آنان تعریف کردم. پس از پانزده دقیقه از منطقۀ عملیات تماس گرفتند و گفتند: همین الآن هواپیمای اسکورسی اسرائیل، به نام «پرندۀ یعصور»، سقوط کرد. آن‌ها گفتند این هواپیما، پنجاه نفر خدمه پرواز داشت.
برادر مالک مسئول «قوّات نصر» تلفن را گرفت و الله اکبر سر داد و سجدۀ شکر به جا آورد و گفت: این از برکات اهل بیت علیهم السلام است که به دعاهای شما و رهبری به دست آمد.
آن برادر _ که موشک شلیک کرد _ در روستایی نزدیک روستای «یاطر» و روستای «بیت لیف» بود، که هواپیماهای اسرائیلی آنجا در حال پرواز بودند.