یکسان بودن ظاهر و باطن

عن رسول اللّه صلى الله عليه و آله : إنّ‏ أعلى‏ مَنازِلِ‏ الإيمانِ‏ دَرَجةٌ واحدةٌ مَن بَلَغَ إلَيها فَقَد فازَ و ظَفِرَ، و هُو أنْ يَنْتَهيَ بِسَرِيرَتِهِ في الصَّلاحِ إلى أنْ لا يُباليَ لَها إذا ظَهَرَتْ و لا يَخافَ عِقابَها إذا اسْتَتَرَتْ. [1]
بالاترين مرتبه ايمان درجه‏اى است كه هر كس به آن دست يابد رستگار و پيروز شده است و آن، اين است كه باطن آدمى به آن حدّ از پاكى برسد كه اگر آشكار شود پروايى نداشته باشد و اگر پوشيده ماند از كيفر خدا بر آن‏ نترسد.
خصوصيت بالاترين درجه ايمان اين است که سريره و باطن انسان در پاکي و درستي به نقطه اي مي رسد که انسان باکي ندارد، پروايي ندارد اگر باطن او ظاهر شود و نمي ترسد از کيفرش اگر پنهان گردد. به تعبیر دیگر، انسان از لحاظ پاکي باطن به نقطه اي مي رسد که ظاهر و باطنش يکي مي شود. در اين صورت اگر علي رئوس الأشهاد هم باطنش را نشان بدهند ديگر باکي ندارد. امام راحل رضوان الله عليه مي فرمودند: « جوري کار کنيد که اگر آمديد در تلويزيون بتوانيد تمام کارهاي پنهانی خودتان را بگوييد. »
خيلي کم اتفاق مي افتد که بعد از معصومين عليهم السلام و تالي تلو ايشان کسي به اين نقطه برسد.