عالم با عمل

عن الصادق عليه السلام:‏ فِي قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ «إِنَّما يَخْشَى اللَّهَ مِنْ عِبادِهِ الْعُلَماءُ»[1]قَالَ يَعْنِي بِالْعُلَمَاءِ مَنْ صَدَّقَ فِعْلُهُ قَوْلَهُ وَ مَنْ لَمْ يُصَدِّقْ فِعْلُهُ قَوْلَهُ فَلَيْسَ‏ بِعَالِمٍ‏.[2]
در ادامه مباحث گذشته، اين روايت شريفه از رواياتي است که نشان مي دهد علم در صورتي ارزش است که همراه عمل باشد. حضرت در توضيح آيه فوق الذّکر که مي فرمايد «تنها عالمان هستند که اهل خشيت اند» مي فرمايند: منظورِ آيه، عالماني است که به علم خود عمل مي کنند و کسي که عملش علمش را تصديق نکند عالم نيست. صرف دانستن يک سلسله اصطلاحات ولي عمل بر اساس هواي نفس اين عالم بودن نيست. نورانيت علم در وجود او تحقّق نيافته است.